लोकलमधुन किंवा बसमधुन प्रवास करताना आजुबाजुची घरे दिसायची. क्षणभरासाठी, ते घर, त्याचा खिडकीसमॊरचा चौकोन आणि तुम्ही यांचं नातं जुळायचं. मुलीची वेणी घालणारी आई, भाजी निवडणा-या बायका, कुठे नुसताच गरगर फिरणारा पंखा. विशेषतः दिवेलागणीच्या कातरवेळी हे नातं - निरागस माणुस असण्याचं नातं- अधिक गहिरं वाटायचं. वेबलॉग्स वाचताना, परत तसंच निरागस नातं कुठेतरी जाणवतं. ही नाती मात्र मला आपल्या परीने जपता येतात, वाढवता येतात. हॆ माझॆ नातलग - कॊणी कॅन्सरशी आपल्या विलक्षण आशावादाच्या आणि श्रद्धेच्या बळावर झुंज देणारा तरुण, आपल्या तान्हुल्याच्या कौतुकात रमलेली आई, टाईमपास करणारे टगॆ, दूर देशी आपलं करिअर,स्वत्व आणि विनोदबुद्धी जपणारी अनामिका - कितीतरी - सगळे आवडतॆ. संकॊची स्वभावामुळे मी त्यांना कधी हे ही नाही सांगु शकले की तुम्ही मला प्रिय आहात, म्हणुन काय झालॆ? बरं वाटतं त्यांची खुशाली कळ्ली की. तरुण आणि ऍनी ची काळजी आणि कॊबीचं कौतुक मला आहेच. म्हणुन गुलजारचॆ काही शब्द उसनॆ घेउन, हवाओंपे लिखा है हवाओंके नाम उन अंजान परदेसीयॊंको सलाम!